27 september 2001, Tucson - Willcox

De volgende ochtend was het nog even lachen bij de motoren want Henny had zich 's avonds in willen smeren met after sun maar heeft per ongeluk de hairconditioner gepakt en zich daarmee ingesmeerd. Dat helpt echt niet meer hoor Henny!

Op donderdag gaan we om 7.00 uur op weg naar Mount Lemmon waar we op, alweer, kronkelende wegen naar boven klimmen en uiteindelijk op een wegafsluiting stuiten waar je om het half uur met begeleiding van een auto met zwaailichten doorheen mag. Aangezien de weg voor ons niet van belang is als doorgaande weg besluiten we terug te gaan en een diner op te zoeken voor het ontbijt.

We vinden een "Denny’s" in Tucson en genieten van een prima ontbijt, dat natuurlijk gepaard gaat met allerlei vragen over hoe je de eieren wilt en wat voor brood je wilt, kortom : Het is elke ochtend weer een geweldig leuk ritueel waar heel wat bij afgelachen wordt.

We komen langs het "Pima Airplane Museum", en bezoeken het vliegtuigkerkhof dat daartegenover ligt. Het kerkhof staat vol met afgedankte militaire en verkeersvliegtuigen in alle soorten en maten. We vragen toestemming of wij er op mogen maar dat mag onder deze omstandigheden niet.

Er mogen ook geen foto’s genomen worden, maar ja, dat doen we toch maar, we zijn er nou toch, nietwaar ? Morgen moet je er speciaal voor komen. We pakken een stukje Interstate 10 en slaan af naar weg 83 richting Sonoita waar we de weg 82 nemen en door het "Coronado National Forest" via Fairbank naar Tombstone rijden.

Tombstone is een in oude staat verkerend, of gemaakt, cowboy stadje waar de cowboy’s en sheriff’s met colt en al op straat rondlopen. Af en toe geven ze een schiet en vechtdemonstratie op een afgezet stukje grond. Je betaalt 4 dollar entree voor de show, compleet met saloon, jailhouse en bordeel. Tegen deze achtergrond spelen zich de vuurgevechten af, een zeer oubollig gebeuren zeg..

Een van de spelers doet waarschijnlijk pas mee want die bijt bij elk gevecht in het stof. Nadat we het stadje verder te veoet hebben verkend gaan we weer op weg. We blijven weg 82 volgen en komen uiteindelijk bij het verste punt van onze reis : McNeal, een gehucht in het uiterste Zuidoosten van Arizona. Daar nemen we weg 191 langs de "Swisshelm Mountens". De terugreis is begonnen.....

Een stuk verderop slaan we rechtsaf naar weg 181 die ons naar het "Chiricahua National Monument" voert. De mevrouw aan de kassa was een Nederlandse, ze komt uit De Bilt, heeft waarschijnlijk bij het KNMI gewerkt, en woont al een aantal jaren in Amerika.

Het park is schitterend met prachtige ruwe rotspartijen waarbij je je afvraagt wanneer de rotsen eraf vallen en je beseft direct dat je dan maar beter niet in de buurt kan zijn. De weg kronkelt omhoog en omdat het een loop is kronkelt hij ook weer naar beneden, werkelijk een spectaculaire belevenis.

Bij het verlaten van het park hebben we nog een vervelend akkefietje met een Park Ranger, die Ed ervan verdenkt dat hij illegale gidspraktijken uitoefent in zijn Nationale Park.

Je mag namelijk in de USA niet gidsen zonder de daarvoor benodigde vergunningen. De man is niet te overtuigen en gelooft niet dat Ed voor zijn vakantie betaald heeft, terwijl hij directielid is van het bedrijf dat deze motorrit geregeld heeft.

Uiteindelijk laat hij ons gaan maar is nog steeds niet overtuigd. De 31 mijl die we nog moeten afleggen tot Willcox doen we over de prachtige weg 186. Voordat we Willcox bereiken komen we nog een dorpje tegen onderweg, Dos Cabezas.

We bereiken na 265 mijl ons hotel in Willcox, het is weer een Best Western hotel, "Plaza Inn" geheten. In dit hotel hebben we alles bij de hand, dus hoeven we vanavond niet weg. De Best Western Hotels voldoen voor zo’n groep motorrijders nog steeds het beste, de motoren kunnen vrijwel voor de deur geparkeerd worden en meestal zijn de kamers op de begane grond. We eten heerlijk in het hotel en nemen een kort afzakkertje bij de bar waarna we vroeg onder de lakens gaan.